Wacław II
 
Encyklopedia PWN
Wacław II, z dyn. Przemyślidów, ur. 27 IX 1271, zm. 21 VI 1305,
król Czech od 1283 i Polski od 1300.
z dynastii Przemyślidów, król czeski od 1283, król pol. od 1300, syn Przemysła Ottokara II, ojciec Wacława III; 1289 zhołdował księstwo bytomskie, 1291 — cieszyńskie i opol.; 1291 opanował Kraków; 1292 wyparł Władysława I Łokietka z Sandomierza i zmusił do hołdu z ziemi sieradzkiej i kujawskiej; po wygnaniu Łokietka 1300 opanował Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie oraz koronował się w Gnieźnie na króla Polski; 1301 umocnił swe wpływy na Śląsku (opieka nad małoletnimi książętami legnicko-wrocł.); zorganizował w Polsce administrację, wprowadzając rządy starostów; opierał się na miastach, stworzył własne stronnictwo wśród duchowieństwa (bp krak. Jan Muskata); w Czechach rozwijał górnictwo (kodyfikacja prawa górniczego 1300), zreformował pieniądz (grosze czeskie).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia