Zachowało się 426, ale wg samego autora było ich ponad 1500, nie licząc prologów, intermediów i
autos sacramentales. Odegrały one w dziejach dramatu hiszpańskiego rolę kształtującą i decydującą. Czerpiąc z doświadczeń swych prekursorów (J. del Encina, G. Vicente, L. de Rueda i in.), ze zdobyczy dramaturgii klasycznej i z
commedia dell’arte, wspomagany niebywałą inwencją, wyobraźnią, łatwością pisania wierszem, kierowany znajomością gustów i sympatii hiszpańskiej publiczności, Vega Carpio dokonał genialnej syntezy. Stworzył tzw.
komedię hiszpańską (comedia) — dramat swobodny, inspirowany przez życie, a więc barwny, splatający tragedię z komedią, pełen fantazji i liryzmu. Jest to gatunek wyróżniający się dynamizmem (co wg pisarza powinno stanowić główną cechę dramatu), o urozmaiconej akcji, w treści i formie narodowej, czerpiący natchnienie z historycznych i literackich tradycji lub aktualności hiszpańskich. Swoje teorie dramatyczne Vega Carpio zawarł w napisanej wierszem rozprawie
Arte nuevo de hacer comedias en este tiempo (1609), uważanej za manifest „teatru wolnego”, wyzwolonego od klasycznych reguł. Z punktu widzenia tematyki najciekawszą częścią dorobku pisarza są sztuki oparte na historii i legendach ludowych (
Gwiazda Sewilli, wydanie polskie 1881, wystawienie polskie 1962,
Najlepszym sędzią król, wydanie polskie 1881); spośród nich na uwagę zasługują dramaty ludowe o wyraźnej wymowie społecznej, w których tyrania i samowola warstw uprzywilejowanych ścierają się z właściwym każdemu człowiekowi poczuciem godności osobistej (np.
Owcze źródło, wydanie polskie 1954, wystawienie polskie 1948,
Peribáñez i Komandor, wydanie polskie 1976).