ukraiński język, zw. dawniej językiem małoruskim,
język należący do wschodniej grupy języków słow.;
ukraiński język
Encyklopedia PWN
urzędowy na Ukrainie; używany także w Rosji, Polsce, USA, Kanadzie; 3 zespoły dialektów: północny (gwary poleskie i podlaskie), południowo-wschodnie (gwary naddnieprzańskie, słobodżańskie i stepowe) oraz południowo-zachodnie (gwary wołyńskie, podolskie, bojkowskie, łemkowskie, huculskie, zakarpackie); jako odrębny język ukształtowany w XIV–XV w.; współcz. język lit. powstał na przeł. XVIII i XIX w. na bazie gwar średnionaddnieprzańskich, rozpowszechniony w całej Ukrainie, m.in. dzięki popularności utworów T. Szewczenki; odmianę zachodnią j.u. reprezentują m.in. utwory I. Franki; w latach międzywojennych unifikacja języka lit. i reforma pisowni; ulegał wpływom języka pol. w zakresie leksyki i składni; miał wpływ na pol. dialekty kresowe.
