Tuchaczewski Michaił N.
 
Encyklopedia PWN
Tuchaczewski Michaił N., ur. 16 II 1893, w. Aleksandrowskoje (gubernia smoleńska), zm. 11 VI 1937, Moskwa,
ros. marszałek, teoretyk wojskowości.
Porucznik armii carskiej, 1915 w niewoli u Niemców, zbiegł; od 1918 czł. RKP(b), współorganizator Armii Czerwonej; podczas wojny domowej najwybitniejszy (po M. Frunzem) dowódca sow., odnosił sukcesy w walkach m.in. z Korpusem Czechosł., z wojskami admirała A. Kołczaka i gen. A. Denikina; podczas wojny pol.-bolszewickiej 1920 dowódca Frontu Zachodniego, wykonującego gł. uderzenie na Warszawę; 1921 dowódca wojsk pacyfikujących powstanie kronsztadzkiepowstanie tambowskie. Od 1921 na najwyższych stanowiskach wojsk., m.in.: 1921–22 komendant Akad. Wojsk. Armii Czerwonej, 1925–28 szef sztabu generalnego Armii Czerwonej, 1931–37 zast. lud. komisarza spraw wojsk. i rzeczywisty kier. komisariatu obrony oraz zast. przewodniczącego Rewolucyjnej Rady Wojsk. ZSRR (najwyższego organu polit. armii). Współtwórca programu unowocześnienia Armii Czerwonej, zwolennik rozwoju motoryzacji, broni pancernej, lotnictwa i inicjator badań nad radiolokacją oraz budową rakiet; 1937 mianowany dowódcą nadwołżańskiego okręgu wojsk., w tymże roku oskarżony o zdradę państwa, stracony. Pisma wybrane (t. 1–2 1964, wyd. pol. 1966).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia