trąbka
 
Encyklopedia PWN
trąbka
[wł.],
instrument muz., dęty blaszany, z grupy aerofonów ustnikowych (aerofony);
mosiężna rura zwinięta w płaską, wydłużoną pętlę, rozszerzająca się w czarę głosową; 3 wentyle, lejkowaty ustnik; obecnie używa się głównie trąbek w stroju B (skala chromatyczna e–b2) i w stroju C (fis–e3). Najwcześniejsze trąbki miały rurę prostą; przejęte z Azji przez staroż. Greków (salpinks) i Rzymian (lituus, buccina), w średniow. Europie miały coraz bardziej wyszukane kształty (lur), od XVI w. zwiniętą rurę, dzięki czemu znacznie zmalały rozmiary instrumentu; początkowo trąbki nie były przestrajane, tzw. trąbki naturalne (obecnie trąbka fanfarowa, zw. też fanfarą); w XVIII w. trąbka inwencyjna, przestrajana za pomocą ruchomego kolanka, zw. inwencją; w XIX w. zastosowano w trąbce wentyle; trąbka weszła w skład orkiestry już w XVII w., w XX w. popularna też w muzyce jazzowej i rozrywkowej.
Bibliografia
J. PAWŁOWSKI Trąbka od A do Z, Kraków 1969.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Trąbka rys. B. Wróblewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia