toccata
muz. typ utworu muz., przeznaczony gł. na instrument klawiszowy (organy, klawikord, klawesyn, fortepian), powstały w XVI w;
[tokkạta; wł.] 
,
, toccata
Encyklopedia PWN
wywodzący się z praktyki improwizacji na takim instrumencie, pocz. o charakterze akordowo-figuracyjnym (A. Gabrieli), później też polifoniczno-figuracyjny (C. Merulo), popisowy, zbliżony charakterem do etiudy (A. Scarlatti), także związany z liturgią (G. Frescobaldi), często jako wstęp do fugi (D. Buxtehude, J.S. Bach); w XIX i XX w. pojawiły się toccaty wirtuozowskie o przebiegu motorycznym (R. Schumann, A. Honegger, S. Prokofjew), również orkiestrowe.
