Tianjin

Tianjin, Tiencin,

m. we wschodnich Chinach, na północnym, skraju Niz. Chińskiej, nad rz. Hai He, w pobliżu jej ujścia do zat. Bo Hai (M. Żółte).

W XIII w. duży ośr. miejski pod nazwą Haijin (obecna nazwa od XV w.); po wojnach opiumowych otwarty 1860 dla handlu zagr.; 1900, w czasie powstania bokserów, okupowany przez eur. wojska interwencyjne; 1937–45 pod okupacją jap.; 1976 częściowo zniszczony wskutek trzęsienia ziemi. Wielki ośr. przem. i handl.; rozwinięte hutnictwo żelaza, przemysł elektroniczny i elektrotechniczny, maszyn. (obrabiarki, maszyny włók., silniki), stoczn., chem. (barwniki, soda, nawozy sztuczne), petrochemiczny i gumowy oraz włók., spoż. (młynarski, tytoniowy, spirytusowy), celulozowo-papierniczy, ceramiczny; produkcja soli z wody mor.; ośr. rzemiosła (m.in. dywany, biżuteria); siedziba banków, przedsiębiorstw handl., firm zagr.; ważny port handl. (dostępny dla statków oceanicznych przez port mor. Tanggu) oraz węzeł kol. i drogowy. Ośrodek nauk. i kult. — wyższe szkoły, w tym 2 uniw. (zał. 1919 i 1960), muzea. Na wschodzie, w nadbrzeżnej części miasta utworzono specjalną strefę ekon. dla realizacji inwestycji zagr. z Korei Południowej, również z USA, obejmujących przede wszystkim zakłady przemysłu elektronicznego (koreań. Samsung Electronic Co, amer. Motorola), a zwłaszcza produkcję magnetowidów (i części zamiennych), telefonów bezprzewodowych, półprzewodników.