Tertulian
 
Encyklopedia PWN
Tertulian, Quintus Septimius Floreus Tertullianus, ur. między 150 a 160, Kartagina, zm. między 230 a 240, tamże,
filozof, apologeta chrześc.; prekursor łac. piśmiennictwa teologiczno-filozoficznego.
Ok. 195 przyjął chrześcijaństwo, w późniejszym okresie życia zwolennik montanizmu (Przeciw Marcjanowi, wyd. pol. 1995); umiarkowanie sceptyczny wobec poznania filoz., akceptował je o ile zgadzało się z prawdami wiary; w Apologetyku (wyd. pol. 1947) odpierając zarzuty nielojalności polit. chrześcijan posłużył się argumentacją filoz. i prawniczą; w innych pismach apologetycznych krytykował moralny rozkład pogaństwa, wykazując zarazem, że nawet poganie są w głębi duszy bliscy chrześcijaństwu (stąd jego wyrażenie: anima naturaliter christiana [‘dusza z natury chrześcijańska’]); w pismach dogmatycznych uznawał naukę apostołów, przekazywaną w Kościele za tzw. regułę wiary; polemizował z gnostycyzmem, broniąc chrześc. nauki o stworzeniu świata przez Boga, człowieczeństwie Chrystusa, jego męce oraz zmartwychwstaniu ciał; w rozwiniętym wykładzie o Trójcy Św. jako pierwszy użył określeń trinitas [‘trójca’] i persona [‘osoba’]; w pismach ascetycznych zajmował się wieloma problemami praktycznymi; po odejściu od Kościoła głosił rygoryzm moralny i radykalną ascezę; język Tertuliana wpłynął na kształtowanie się łaciny kośc.; Wybór pism (1970, «Pisma Starochrześcijańskich Pisarzy» t. 7), Wybór pism (1983, «Pisma Starochrześcijańskich Pisarzy» t. 29).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia