Teodoret z Cyru

Teodoret z Cyru, gr. Theodṓrētos, łac. Theodoretus, ur. ok. 386, zm. ok. 486,

teolog i pisarz chrześcijański;

przedstawiciel antiocheńskiej szkoły egzegetycznej, jeden z najbardziej wszechstronnych Ojców gr.; od 423 biskup Cyru w Syrii; zwalczał różne herezje, m.in. monofizytyzm; 431, popierając naukę Nestoriusza o istnieniu 2 osób w Chrystusie, przeciwstawił się poglądom Cyryla Aleksandryjskiego i orzeczeniom soboru efeskiego, 448 odwołał swoje poglądy, ale rok później — na synodzie efeskim — został pozbawiony urzędu biskupa i skazany na banicję; 451 wezwany na sobór chalcedoński potępił naukę Nestoriusza; 553 jego pisma skierowane przeciw Cyrylowi i soborowi efeskiemu zostały przez Kościół potępione; autor ostatniej apologii chrześcijaństwa skierowanej przeciw pogaństwu (Leczenie chorób hellenizmu, wyd. pol. 1981), dziejów świętych mnichów, licznych listów (Listy, wyd. pol. 1987) i prac hist. (m.in. dziejów Kościoła doprowadzonych do 428, będących kontynuacją Historii Kościoła Euzebiusza z Cezarei).