Tennyson Alfred

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Tennyson

[tẹnis^ən]

Alfred , lord, ur. 6 VIII 1809, Somersby (hrab. Lincolnshire), zm. 6 X 1892, Aldworth House (hrab. Surrey),

poeta angielski;

jeden z najwybitniejszych przedstawicieli postromant. poezji epoki wiktoriańskiej, 1850 obdarzony dworskim tytułem poeta laureatus; w melodyjnych, nastrojowych lirykach (od zbioru Poems, Chiefly Lyrical 1830), poematach i dramatach poet. chętnie sięgał do tematów hist. i baśniowo-legendarnych — słynny cykl poet. o królu Arturze Idylls of the King (1889); dramaty: Królowa Maria (1875, wyd. pol. 1878), Becket (1884); poruszał też współcz. problemy polit. (np. przejmujący wiersz Polska po upadku powstania 1831), społ. (np. w monologach lirycznych Maud 1855) i osobiste (cykl elegii poświęconych pamięci przyjaciela In Memoriam 1850); w późnej twórczości Tennysona dominowała nuta melancholijno-refleksyjna (poemat Enoch Arden 1864); pol. przekł. wierszy i fragmentów z poematów Tennysona — m.in. A. Asnyka, A. Pajgerta, A. Langego, J. Kasprowicza; Poezje wybrane (1970).

Bibliografia

R. DYBOSKI Alfred Tennyson, jego życie i dzieła, Kraków 1912;

W. OSTROWSKI Wczesna poezja Alfreda Tennysona, Łódź 1957.