Taut Bruno 
, ur. 4 V 1880, Königsberg (ob. Królewiec), zm. 24 XII 1938, Stambuł,
architekt niemiecki;
, ur. 4 V 1880, Königsberg (ob. Królewiec), zm. 24 XII 1938, Stambuł,
Taut Bruno
Encyklopedia PWN
działał w Berlinie (1908–21 i 1927–32), Magdeburgu (1921–24); 1931–32 profesor politechniki w Berlinie; 1932 wyjechał do Moskwy; 1933–36 przebywał w Japonii, od 1936 w Stambule (profesor akad. sztuk pięknych tamże); współzał. ugrupowania Ring; jeden z najwybitniejszych przedstawicieli awangardy; w twórczości reprezentował kierunek funkcjonalny, szeroko stosował szkło, stal i żelbet; w swoich wizjach arch. dążył do połączenia nowoczesnych technik z lewicową ideologią społ. — technika odgrywała w nich rolę służebną; dzieła: Pawilon Przemysłu Stalowego na wystawie w Lipsku (1913), Pawilon Szkła na wystawie Werkbundu w Kolonii (1914), liczne budynki mieszkalne w Magdeburgu i w Berlinie, m.in.: Hufeisen-Siedlung (1925–27, wspólnie z M. Wagnerem), Grossiedlung Onkel-Toms-Hütte (1926–32, wspólnie z H. Härigiem i O.R. Salvisbergiem) i Friedrich-Ebert-Siedlung (1929–31, wspólnie z P. Mebesem i P. Emmerichem); autor: Die Stadtkrone (1919), Die Auflösung der Städte (1920), Neue Baukunst in Europa und Amerika (1929).
