Tarnowski Stanisław, hrabia, ur. 7 XI 1837, Dzików (obecnie dzielnica Tarnobrzega), zm. 31 XII 1917, Kraków,
brat Jana Dzierżysława, historyk i krytyk literatury pol., publicysta;
Tarnowski Stanisław
Encyklopedia PWN
w powstaniu styczniowym związany z „białymi”; (1863–65 więziony przez władze austr.); jeden z twórców Teki Stańczyka (1869), od 1867 poseł na sejm galicyjski, od 1885 czł. Izby Panów w Wiedniu; 1871–1909 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego (i dwukrotnie rektor); od 1873 czł. i 1890–1917 prezes AU; literaturę oceniał ze stanowiska patriotycznego i moralnego; zwalczał twórczość modernistów; monografie: Pisarze polit. XVI w. (t. 1–2 1886), Jan Kochanowski (1888), Zygmunt Krasiński (1892), Matejko (1897), Julian Klaczko (t. 1–2 1909), studia o A. Fredrze, H. Rzewuskim, H. Sienkiewiczu, zbiór Rozprawy i sprawozdania (t. 1–4 1895–98), synteza Historia literatury polskiej (t. 1–5 1900, t. 6 cz. 1–2 1905–07); wybór studiów O literaturze polskiej XIX wieku (1977).
