tanaici

tanaici, tannaici

[aram. tannā ’ ‘nauczyciel’, ‘uczony’],

uczeni żydowscy, rabini, którzy komentowali i wyjaśniali Biblię hebrajską, a zwłaszcza Prawo pisane (Torę), dostosowując jego zasady do zmieniających się warunków życia;

którzy komentowali i wyjaśniali Biblię hebrajską, a zwłaszcza Prawo pisane (Torę), dostosowując jego zasady do zmieniających się warunków życia; za okres ich działalności przyjmuje się lata od 70 r. (po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej) do 220; tanaici mieli być kontynuatorami tradycji objaśniania i stosowania Tory rozpoczętej przez żydowskich uczonych w Piśmie tzw. Wielkiego Zgromadzenia (Wielkiej Synagogi) istniejącego podobno do pocz. II w. p.n.e.; wypowiedzi tanaitów złożyły się na część Talmudu zw. Miszną oraz Toseftę i barajtę; najsłynniejsi to m.in. Jochanan Ben Zakaj, Gamaliel II, Akiba Ben Josef, który dokonał pierwszej redakcji Miszny, Szymon Bar Jochaj i ostatni z gł. tanaitów, Juda ha-Nasi, autor ostatecznej redakcji Miszny.