tabulatura
muz.:
[łac.],
tabulatura
Encyklopedia PWN
1) notacja uwzględniająca przede wszystkim specyfikę gry na danym instrumencie, nastawiona na odzwierciedlenie chwytów, aplikatury itp.;
2) w XV–XVII w. system notacyjny, wykorzystujący przy zapisie utworów instrumentalnych litery i cyfry oraz znaki notacji menzuralnej do oznaczenia rytmu; wyróżniano gł. tabulatury organowe i lutniowe;
3) rękopis zawierający utwory zapisane notacją tabulaturową, np. organowa Tabulatura Jana z Lublina (1537–48), tzw. niem. starsza, literowa, z wyjątkiem najwyższego głosu zapisanego notacją menzuralną, lub Tabulatura pelplińska (1620–40), tabulatura organowa, tzw. niem. nowsza, w całości literowa;
4) księga reguł meistersingerów.
