Świętej Heleny, Wyspa, ang. Saint Helena Island,
wyspa na Oceanie Atlantyckim, w odległości ok. 1900 km od południowo-zachodnich wybrzeży Afryki.
Świętej Heleny, Wyspa
Encyklopedia PWN
Wchodzi w skład bryt. terytorium zależnego Św. Helena; powierzchnia 122 km2, 2,8 tys. mieszk. (2009); gł. m. i port — Jamestown (stol. Św. Heleny); powierzchnia górzysta (Mont Actaeon, 818 m); na wybrzeżu wąski pas nizin; klimat zwrotnikowy wybitnie suchy (przez cały rok wieją pasaty południowo-wschodnie); średnia roczna suma opadów na wybrzeżu 160 mm (znacznie wyższa we wnętrzu wyspy); średnie temp. miesięczne 18–24°C; naturalną szatę roślinną (ob. prawie całkowicie zniszczoną przez zdziczałe kozy) stanowią niskie lasy z licznymi gat. endemicznymi; uprawa konopi, ziemniaków, batatów, warzyw, drzew owocowych; hodowla bydła, owiec, kóz; rybołówstwo; drobny przemysł spoż. i włók.; rzemiosło artyst. (hafty, koronki).
Historia. Bezludna wyspa odkryta 1502 przez żeglarza portugalskiego João de Nova Castella, opanowana 1653 przez Holendrów, 1673 zajęta ostatecznie przez Anglików; pocz. we władaniu Kompanii Wschodnioindyjskiej, od 1834 pod bezpośrednią administracją Wielkiej Brytanii (kolonia); 1815–21 miejsce zesłania i śmierci ces. Napoleona I; po otwarciu Kanału Sueskiego podupadła; w czasie obu wojen świat. bryt. baza morska.
