światłodruk
Encyklopedia PWN
stosuje się w niej formę drukową w postaci płyty szklanej lub wypolerowanej płyty aluminiowej, pokrytych żelatynową warstwą fotoutwardzalną (mieszanina żelatyny i dichromianu potasu). Płytę naświetla się przez wielotonalny negatyw oryginału (kopiowanie) i wywołuje (przy użyciu wody), w wyniku czego powstają w niej elementy drukujące (utwardzona żelatyna o właściwościach oleofilowych, przyjmująca farbę) i niedrukujące (nie utwardzona żelatyna o właściwościach hydrofilowych, nie przyjmująca farby). Następnie stosuje się specjalną obróbkę termiczną naświetlonej płyty w celu nadania warstwie żelatynowej struktury gruzełkowej, spełniającej funkcję rastra (ok. 500 gruzełków na 1 cm bieżący). Drukowanie przeprowadza się w specjalnych maszynach lub w offsetowych maszynach do próbnych odbitek, po uprzednim zwilżeniu formy drukowej roztworem wody z gliceryną. Uzyskuje się odbitki o bardzo dobrej jakości, bez efektu mory (). Technika ta jest stosowana do reprodukcji dzieł sztuki, ob., ze względu na niski nakład z jednej formy drukowej i niewielką szybkość drukowania, zaledwie w kilkunastu zakładach na całym świecie. Metodę tę wynalazł 1855 A. Poitevin, a udoskonalił 1868 A. Albert (stąd spotykane też nazwy albertotypia lub albertypia).
