Ślewiński Władysław
 
Encyklopedia PWN
Ślewiński Władysław, ur. 1 VI 1856, Białynin, zm. 24 III 1918, Paryż,
malarz;
malarstwem zajął się po wyjeździe 1888 do Francji; kształcił się w Académie Julian i Académie Colarossi w Paryżu; tam zetknął się z P. Gauguinem, którego twórczość wywarła silny wpływ na kształtowanie się stylu Ślewińskiego; za Gauguinem podążył do Bretanii, gdzie 1890–96 był związany ze szkołą z Pont-Aven; 1905–10 przebywał w Krakowie, Poroninie, Warszawie; 1908–10 był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, następnie powrócił do Bretanii; malował pejzaże (głównie morskie), martwe natury i portrety; obrazy Ślewińskiego cechuje prosta i oszczędna kompozycja, płaszczyznowość, płynna linia konturu i harmonijny, przygaszony koloryt; do jego najwybitniejszych dzieł należą: Czesząca się (1897 — Muzeum Narodowe, Kraków), Sierota z Poronina (ok. 1906 — Muzeum Narodowe, Warszawa), Autoportret w bretońskim kapeluszu (ok. 1912 — Muzeum Górnośląskie, Bytom).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Ślewiński Władysław, Czesząca się kobieta, 1897 — Muzeum Narodowe, Krakówfot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia