Szalapin Fiodor I.

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Szalapin Fiodor I., ur. 11 II 1873, Kazań, zm. 12 IV 1938, Paryż,

ros. śpiewak (bas);

jeden z największych w historii opery; łączył walory głosowe z wybitnymi zdolnościami aktorskimi; 1890 debiutował w Ufie (jako solista zespołu operowego z Kazania) partią Stolnika w Halce S. Moniuszki; śpiewał następnie na scenach operowych Tbilisi, Petersburga (Teatr Maryjski) i Moskwy (opera prywatna S. Mamontowa; od 1899 był solistą Teatru Wielkiego); odbył też wiele zagr. tournées artyst., obejmujących niemal wszystkie kontynenty, występował w najsłynniejszych teatrach operowych świata (1901 debiutował w La Scali w Mediolanie, 1907 w Metropolitan Opera w Nowym Jorku), gościł kilkakrotnie w Warszawie; wybitne operowe partie basowe: tytułowe w Borysie Godunowie M. Musorgskiego, w Mefistofelesie A. Boita, w Don Kichocie J. Masseneta, Leporello w Don Giovannim W.A. Mozarta, Don Basilio w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego, Mefisto w Fauście Ch. Gounoda, Włodzimierz Halicki i Kończak w Kniaziu Igorze A. Borodina; Szalapin był też znakomitym wykonawcą pieśni, zwłaszcza kompozytorów ros.; Wspomnienia z mojego życia (1926, wyd. pol. 1961).