Swinarski Konrad

Swinarski Konrad, ur. 4 VII 1929, Warszawa, zm. 19 VIII 1975, k. Damaszku,

reżyser, scenograf.

1955–57 staż reżyserski w Berliner Ensemble; od 1958 współpraca z teatrami warsz. (teatry: Dramatyczny, Ateneum, Współczesny), z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, od 1965 ze Starym Teatrem w Krakowie, w którym stworzył wybitne inscenizacje dramatu romant. i neoromant. (Nie-Boska komedia Z. Krasińskiego 1965, Sędziowie i Klątwa S. Wyspiańskiego 1968, Dziady A. Mickiewicza 1973, Wyzwolenie Wyspiańskiego 1974) oraz sztuk W. Szekspira (Sen nocy letniej 1970, Hamlet 1975 — inscenizacja nie ukończona); wystawiał także dramaty współcz., m.in. wielokrotnie B. Brechta (np. Opera za trzy grosze 1958), także F. Dürrenmatta (Frank V 1962, Przygoda Pana Trapsa wg Kraksy 1965 — w teatrze telew.), P. Weissa (Marat/Sade 1964 — Berlin Zachodni i 1967), W.W. Majakowskiego (Pluskwa 1964 — Berlin Zachodni i 1975); reżyserował także opery (m.in. Diabły z Loudun K. Pendereckiego 1969 — Hamburg); projekty scenografii do wielu własnych inscenizacji; wieloletnia współpraca z teatrami za granicą, gł. w Niemczech; wybór wypowiedzi i wywiadów Wierność wobec zmienności (1988); 1974 otrzymał nagrodę państw. I stopnia.

Bibliografia

J. OPALSKI Rozmowy o Konradzie Swinarskim i  „Hamlecie”, Kraków 1988;

J. WALASZEK Konrad Swinarski, Warszawa 1991.

Swinarski Konrad, Wyzwolenie S. Wyspiańskiego, Anna Polony (Muza) i Jerzy Trela (Konrad), inscenizacja w Starym Teatrze w Krakowie (1974)