Sukarno, ur. 6 VI 1901, Surabaya, zm. 21 VI 1970, Dżakarta,
indonezyjski polityk, inżynier;
Sukarno
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
1927 jeden ze współzał. i przywódców Indonez. Partii Nar., która domagała się niepodległości dla Holenderskich Indii Wschodnich; 1929–31 więziony przez hol. władze kolonialne, musiał następnie opuścić Jawę; wrócił 1942, po zajęciu wyspy przez Japończyków, z którymi podjął współpracę; pod koniec wojny 1 VI 1945 ogłosił 5 zasad (pańcza sila), wg których powinna być rządzona niepodległa Indonezja; 17 VIII 1945 proklamował niepodległość Indonezji (uznaną przez Holandię 1949) i został jej prezydentem; po wojne Sukarno stał się przywódcą ruchu antykolonialnego; 1955 zorganizował w Bandungu konferencję państw Azji i Afryki; 1957 wystąpił z antyparlamentarnym programem „demokracji kierowanej”, a 1959 objął rządy osobiste (od 1963 dożywotni prezydent); towarzyszył temu rosnący kult jego osoby; w końcu lat 50. nawiązał ścisłe kontakty z KP Indonezji i stał się rzecznikiem tzw. socjalizmu indonez.; po utworzeniu Malezji (1963) wystąpił przeciwko nowemu państwu; po stłumieniu 1965 przez gen. Suharto puczu komunizujących oficerów został odsunięty od władzy i 1967 oficjalnie pozbawiony prezydentury.
