sufich bractwa

sufich bractwa,

wspólnoty rel. mistyków muzułm. (sufich), wyznających doktrynę sufizmu

sufi organizowali się w bractwa od przeł. XII i XIII w. (niekiedy o charakterze zakonu) żyjąc wspólnie w budynkach typu klasztornego (tur. tekke, arabskie zawija), gdzie, izolowani od świata zewn., kształcili się w technikach poznawania Boga, osiągania zjednoczenia z Bogiem oraz w doskonaleniu wiedzy mistycznej; każde z bractw proponowało własną drogę (arabska tarika), prowadzącą do poznania Boga (stąd i same bractwa często zwano tarikami); nosiły one nazwy utworzone od imion swych założycieli (np. bektaszijja, maulawijja, sanusijja czy kadirijja); wykształciły praktyki i rytuały sprzyjąjące stanom hipnotycznym i ekstazie (np. recytowanie wersetów Koranu, rodzaj litanii — zikr); były kierowane przez mistrza (zw. szajch, murszid, pir), nosiciela tajemnej świętej energii (arabska baraka), dającej mu moc czynienia cudów i przechodzącej od założyciela danego bractwa na mistrzów; założycieli (zw. wali, marabut) otaczano pośmiertnym kultem (sprzecznym z ortodoksyjnym islamem i zwalczanym przez teologów).