styl brillant

styl brillant

[s. brijạ̃; fr.],

muz. styl w muzyce fortepianowej 1. poł. XIX w., odznaczający się rozbudowanymi partiami popisowymi (wirtuozowskie pasaże, błyskotliwe figury, ornamenty) i odcinkami o charakterze kantylenowym (śpiewnym), sentymentalnym, zwłaszcza w takich gatunkach i formach, jak: koncert, sonata, rondo, nokturn, polonez, walc;

wyrósł z tradycji muzyki fortepianowej C.Ph.E. Bacha i W.A. Mozarta; gł. przedstawicielami s.b. byli kompozytorzy-pianiści: J.N. Hummel (I część Sonaty fortepianowej fis-moll, Larghetto a capriccio z Sonaty D-dur), F.R. Ries, J.L. Dusík, C.M. von Weber (Rondo z Sonaty C-dur, Zaproszenie do tańca, Grande Polonaise Es-dur), J. Field (koncerty, nokturny), w Polsce: M. Szymanowska, także F. Chopin we wczesnej fazie twórczości (koncerty: e-moll i f-moll, Grande Polonaise brillante Es-dur); brillante [‘błyskotliwie, efektownie’], określenie wykonawcze (np. Rondo brillante), stosowane zwłaszcza w okresie romantyzmu.

Bibliografia

D. Jasińska Styl brillant a muzyka Chopina, Poznań 1995.

Chopin Fryderyk, Wielki Walc „Brillante” Es-dur op. 18