stopa

stopa,

w metryce antycznej, a więc teorii zbudowanej dla opisu struktury wierszowej poezji gr. i łac., której rytm opierał się na językowym zjawisku iloczasu, najmniejsza jednostka struktury rytmicznej wiersza, tzn. odcinek wersu o z góry założonej kolejności występowania sylab długich (symbol: –) i krótkich (symbol: );

stopy wyróżnia się wg długości czasowej mierzonej w morach (sylaba krótka liczy 1 morę, długa — 2) i wg miejsca sylaby długiej, np. stopy 3-morowe: trochej (– ), jamb ( –), 4-morowe: amfibrach ( – ), daktyl (–  ), anapest (  –), spondej (– –), występujący jako zastępstwo daktyla i anapestu gł. w heksametrze, 5-morowe: peon, występujący w 4 postaciach: peon I (–   ), II ( –  ), III (  – ), IV (   –); w nowoż. wersyfikacji sylabotonicznej najmniejszy powtarzający się regularnie układ sylab akcentowanych () i nie akcentowanych (–); stopę rozróżnia się wg liczby sylab zgrupowanych wokół sylaby akcentowanej i wg miejsca sylaby akcentowanej, np. stopy 2-sylabowe: trochej ( –), jamb (– ), 3-sylabowe amfibrach (–  –), daktyl ( – –), anapest (– – ).