staro-cerkiewno-słowiański język
 
Encyklopedia PWN
staro-cerkiewno-słowiański język, język starosłowiański, język starocerkiewny,
najstarszy lit. język słow., zapisany w połowie IX w. w celach misyjnych przez braci Cyryla (Konstantego) i Metodego.
Język ten rozpowszechnił się w IX w. na Płw. Bałkańskim, w państwie wielkomorawskim i Czechach, w X w. na Rusi i w Rumunii; od IX w. do XVIII w. był wspólnym językiem liturgicznym i lit. Słowian z kręgu kultury bizant. i obrządków wschodnich (Bułgarów, Serbów i Słowian ruskich) zapisany w 2 alfabetach: głagolicycyrylicy; najstarsze zabytki (w odpisach) z X–XI w., m.in.: Kodeks zografski, Kodeks mariański, Mszał kijowski, Księga Sawy, Kodeks supraski.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia