Słoweńcy,
naród południowosłow. tworzący podstawową ludność Słowenii (ok. 1,6 mln, 2003);
Słoweńcy
Encyklopedia PWN
jako nieliczna mniejszość mieszkają także we wschodniej Austrii (Karyntia, Styria) oraz w północnych Włoszech (Recja); ogółem ok. 2 mln; język słoweń.; chrystianizacja w VIII w., wyznanie rzymskokatolickie. Słowiańscy przodkowie Słoweńców osiedlali się w Słowenii w 2. poł. VI w., granicząc wówczas od północy i zachodu z osadnictwem czesko-morawsko-słowac. Podlegli Awarom, następnie weszli w skład słow. państwa Samona (do 658), a po jego upadku zostali uzależnieni od państwa frankońskiego (poł. VIII w.). W IX w. stworzyli zależne od państwa frankońskiego księstwo, po jego likwidacji zostali wcieleni do państwa frankońskiego, następnie do państwa niemieckiego. W procesie kształtowania kultury słoweń. ścierały się 2 tendencje: z jednej strony wpływy kultury niem., z drugiej — opór wobec presji obcej kultury, polegający na podkreślaniu i kultywowaniu słow. tożsamości. Proces wyodrębniania się nowoczesnego narodu słoweń., datowany na poł. XIX w., przebiegał w opozycji do unifikującego ruchu iliryjskiego Serbów i Chorwatów (iliryzm) oraz stanowił reakcję na zagrożenia germanizacyjne i italianizacyjne.
