Skonfederowane Stany Ameryki

Skonfederowane Stany Ameryki, ang. Confederate States of America,

oficjalna nazwa Konfederacji Południa (Southern Confederacy), państwa istniejącego 1861–65, obejmującego 11 stanów Południa USA, które 1860–61 dokonały secesji z Unii (jako pierwszy — 20 XII 1860 stan Karolina Południowa).

Decyzję o utworzeniu Skonfederowanych Stanów Ameryki podjęli 8 II 1861 na konwencji w Montgomery (Alabama) delegaci 7 stanów: Alabamy, Florydy, Georgii, Karoliny Południowej, Luizjany, Missisipi i Teksasu; IV–V 1861, po wybuchu spowodowanej secesją wojny domowej (secesyjna wojna, 1861–65), przyłączyły się do nich stany: Arkansas, Karolina Północna, Tennessee i Wirginia; początkowo stol. było Montgomery, od V 1861 — Richmond (Wirginia); konwencja, jako tymczasowy Kongres Skonfederowanych Stanów Ameryki, powołała rząd tymczasowy i przyjęła konstytucję (wzorowaną na konstytucji USA) z gwarancjami prawnymi dla niewolnictwa oraz wybrała na prezydenta J. Davisa, a na wiceprezydenta A.H. Stephensa; X–XI 1861 wybrano stały, 2-izbowy Kongres. Skonfederowane Stany Ameryki zajmowały obszar ok. 1,9 mln km² z ok. 9 mln mieszk. (w tym ok. 3,5 mln niewolników); polityka państwa skupiła się na prowadzeniu wojny, która miała zdecydować o jego przetrwaniu. Skonfederowane Stany Ameryki nie uzyskały uznania dyplomatycznego w Europie, a izolacja pogłębiła ich złą sytuację ekon.; wraz z klęską wojenną (9 IV 1865 w Appomattox kapitulacja gen. R. Lee, dow. wojsk Konfederacji) nastąpił upadek państwa.