Skarga Barbara
 
Encyklopedia PWN
Skarga Barbara, ur. 25 X 1919, Warszawa, zm. 18 IX 2009, tamże,
siostra Hanny Skarżanki, filozof.
Od 1975 profesor Instytutu Filozofii i Socjologii PAN; 1981–84 przewodniczący Kom. Nauk Filoz. PAN; od 1984 czł. TNW, od 1993 — PAU; od 1993 redaktor nacz. pisma „Etyka”; gł. kierunki zainteresowania: nowoż. filozofia fr., filozofia pol. pozytywizmu, filozofia człowieka i metafizyka; w badaniach hist. zajmowała się dominującymi w pewnych okresach sposobami myślenia, dla których wprowadziła termin „formacja intelektualna”; gł. prace: Narodziny pozytywizmu polskiego. 1831–1864 (1964), Ortodoksja i rewizja w pozytywizmie francuskim (1967), Kłopoty intelektu. Między Comte’em a Bergsonem (1975), Czas i trwanie. Studia nad Bergsonem (1982), Przeszłość i interpretacje (1987), Tożsamość i różnica. Eseje metafizyczne (1997), Ślad i obecność (2002); autorka koncepcji i redaktor nauk. Przewodnika po literaturze filozoficznej XX wieku (t. 1–5 1994–97); 1995 odznaczona Orderem Orła Białego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia