Shijing, Księga pieśni,
najstarsza antologia poezji chińskiej powstała XI–VI w. p.n.e.; jedna z kanonicznych ksiąg Pięcioksięgu konfucjańskiego (Wujing);
Shijing
Encyklopedia PWN
za jej redaktora uważa się tradycyjnie Konfucjusza; Shijing zawiera ponad 300 anonimowych wierszy zebranych w 4 częściach: Feng [‘obyczaje’] (lub Guofeng ‘obyczaje państw’) — 160 krótkich, lirycznych utworów, prawdopodobnie wywodzących się z twórczości ludowej; Xiao ya [‘małe ody’] — 74 utwory i Da ya [‘wielkie ody’] — 31 utworów. 4. część tworzą Song [‘hymny świątynne’], podzielone na hymny wczesnego okresu Zhou, hymny z Shang — najprawdopodobniej z okresu panowania księcia Xianga z Song (651–635) i hymny z Lu — okresu panowania księcia Xi (659–627). Najstarsza (połowa II w.) znana tradycja interpretacyjna Shijing pochodzi z epoki Han i jest związana z tzw. szkołą Mao, „erudyty” (boshi) na jednym z dworów książęcych; według niej wiersze Shijing są moralną oceną władców poszczególnych państw i epok. Szkoła Mao przypisywała Shijing ogromną rolę w procesie „moralnego przekształcania” (hua) społeczeństwa. Mimo zapoczątkowanej w XI w. krytyki niektórych aspektów tradycji interpretacyjnej szkoły Mao, Shijing nadal była uważana za potężne narzędzie moralnego oddziaływania.
