Senuseret, gr. Sesostris,
w starożytnym Egipcie imię władców XII dynastii (XX–XIX w. p.n.e.):
Senuseret
Encyklopedia PWN
Senuseret I panował przez ok. 46 lat w połowie XX w. p.n.e., w tym przez pierwszych 10 lat wspólnie z ojcem, Amenemhatem I, a przez ostatnie 3 — z synem, Amenemhatem II; kontynuator polityki tzw. odrodzenia, utrwalił panowanie Egiptu nad Dolną Nubią; w polityce wewnętrznej potwierdził przywileje nomarchów i kontynuował budowę silnego centrum administracyjnego przy rezydencji królewskiej w środkowym Egipcie (Iczi-Tawi, w okolicach Fajum); intensywne budownictwo, wyrafinowana sztuka, rzemiosło i literatura pełniąca funkcję religijną i dydaktyczną; Senuseret II, syn Amenemhata II, panował od ok. 1882 p.n.e. przez ok. 10 lat, być może częściowo wspólnie ze swym synem, Senuseretem III, jako koregentem; kontynuował pokojową politykę zewnętrzną swych poprzedników oraz reformę administracyjną związaną z budową silnego centrum; na terenie Fajum rozpoczęto wielkie prace melioracyjne; tam też wzniesiono piramidę króla. Senuseret III, syn Senusereta II, panował samodzielnie ok. 1872–1852 p.n.e.; jeden z najwybitniejszych władów Średniego Państwa; dokończył dzieło reformy administracyjnej, dzieląc kraj na 3 dystrykty i odbierając nomarchom przywilej dziedziczenia stanowiska; liczne posągi władcy i hymny ku jego czci świadczą o rozbudowanym kulcie króla.
