Scheler Max
 
Encyklopedia PWN
Scheler
[szẹ:lər]
Max Wymowa, ur. 22 VIII 1874, Monachium, zm. 19 V 1928, Frankfurt n. Menem,
filozof niemiecki.
Od 1919 profesor uniwersytetu w Kolonii, od 1928 — we Frankfurcie n. Menem; przedstawiciel fenomenologii, której idee rozwinął zwłaszcza w etyce i psychologii, twórca znanego ośr. myśli fenomenologicznej w Monachium; sformułował koncepcję personalizmu etycznego, w której głosił absolutność i uniwersalność hierarchicznego systemu wartości (wartości rel. jako najwyższe), występując przeciw utylitaryzmowi i relatywizmowi; w późniejszym okresie zajął się problemami socjologii wiedzy; gł. prace: Resentyment a moralność (1912, wyd. pol. 1977), Der Formalismus in der Ethik und die materiale Wertethik (1913–16), Vom Ewigen im Menschen (1921, częściowe wyd. pol. jako: Problemy religii 1995), Die Stellung des Menschen im Kosmos (1928, wyd. pol. w zbiorze: Pisma z antropologii filozoficznej i teorii wiedzy 1987), Istota i formy sympatii (1923, wyd. pol. 1980), Problemy socjologii wiedzy (1924, wyd. pol. 1987); inne prace: O zjawisku tragiczności w: O tragedii i tragiczności (1976), Cierpienie, śmierć, dalsze życie (1994).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia