Schaff Adam, ur. 10 III 1913, Lwów, zm. 12 XI 2006, Warszawa,
filozof, działacz komunistyczny.
Schaff Adam
Encyklopedia PWN
Od 1932 czł. KPP, od 1945 — PPR, od 1948 — PZPR (1957–68 czł. KC PZPR, 1984 wydalony z partii, 1989 przyjęty ponownie); 1940–45 pracownik nauk. Inst. Filozofii Akad. Nauk ZSRR, 1945–48 profesor Uniw. Łódz., 1948–70 — Uniwersytetu Warszawskiego, 1950–57 dyr. Inst. Kształcenia Kadr Nauk. przy KC PZPR; 1954–68 dyr. Inst. Filozofii i Socjologii PAN; 1951–56 redaktor nacz. „Myśli Filozoficznej”; od 1950 czł. TNW, od 1952 — PAN; 1969–85 przewodniczący Rady Dyrektorów Ośr. Nauk Społ. w Wiedniu; od 1970 czł. Klubu Rzymskiego (współautor raportu Mikroelektronika a społeczeństwo 1982). Zaliczany do gł. przedstawicieli oficjalnego nurtu w filozofii marksist.; w latach 40. i 50. odegrał decydującą rolę, instytucjonalną i intelektualną, we wprowadzaniu marksizmu w Polsce; od 1. poł. lat 60. poglądy Schaffa odchodziły od ideol. i polit. linii PZPR; gł. dziedziny pracy nauk.: teoria poznania, semantyka, filozofia człowieka, teoria socjalizmu; Wstęp do semantyki (1961), Język a poznanie (1964), Szkice z filozofii języka (1968), Alienacja jako zjawisko społeczne (1978), Ruch komunistyczny na rozstajach dróg (1982, wyd. pol. 1989), Perspektywy współczesnego socjalizmu (1988, wyd. pol. 1990), autobiografia Pora na spowiedź (1993), Próba podsumowania (1999), Autobiografia problemowa (2001).
