Santiago, Santiago de Chile 
,
stolica Chile, w środkowej części kraju, w kotlinie na przedgórzu Andów na wys. 550 m, nad rz. Mapocho;
,
Santiago
Encyklopedia PWN
największe miasto oraz gł. ośr. gosp., kult.-nauk. i turyst. kraju; przemysł włók. (bawełniany, jedwabn.), skórz., chem., papierniczy, szklarski, spoż., maszyn.; ośrodek handlowy regionu roln.; węzeł komunikacji kol. (m.in. połączenie z portem Valparaíso) i drogowej (przez Santiago przebiega Droga Panamer.); metro; 4 porty lotn. o międzynar. znaczeniu; siedziba Chil. Akad. Nauk (zał. 1885) i Chil. Akad. Nauk Przyr. (zał. 1926), 3 uniw. (najstarszy zał. 1738), instytutów nauk.; biblioteki (m.in. nar.); ogród bot. i zool.; liczne muzea, m.in. Museo National de Bellas Artes. Santiago leży na przedgórzu Andów (na wys. 540 m), w kotlinie śródgórskiej, nad rz. Mapocho; nad miastem dominuje kilka wzgórz, z których najbardziej znane są: San Cristóbal (wys. 863 m) oraz Santa Lucía (wys. 629 m); ulice krzyżują się pod kątem prostym co 100 m; gł. ulicą Santiago jest Avenida B. O’Higgins, zw. Alameda; w południowo-wschodniej części Santiago znajduje się nowoczesna dzielnica — Providencia.
Historia. Założone 1541 (P. de Valdivia); początkowo fort obronny; w XVII i XVIII w. wielokrotnie niszczone przez trzęsienia ziemi; od XVI w. siedziba gubernatora, ośr. kultury i nauki, od 1778 stol. kapitanii generalnej; od 1810 ośr. walk o niepodległość Chile, od 1818 stolica republiki.
Zabytki. Kościół i klasztor (ob. muzeum sztuki kolonialnej) S. Francisco (XVI–XVII w.) z malowidłami przedstawiającymi sceny z życia św. Franciszka (XVII w.). W centrum Plaza de Armas, wokół którego budowle kolonialne: katedra (XVI–XVIII w.), ratusz, pałac arcybiskupi i poczta (wszystkie z XVIII w.). Kościoły z XVI–XVIII w.: S. Augustín, La Merced, S. Domingo; klasycyst. budowle świeckie z XVIII w.: szpital S. Juan de Dios, mennica (ob. pałac prezydenta La Moneda), pałace, m.in.: Posada del Corregidor, Casa Colorado i domy mieszkalne. Z XIX w. budowle w stylach: klasycyst., neogot., kolonialnym, eklektycznym, m.in.: muzeum nar., szkoła architektury, teatr, uniw., dworzec kol., a także budowle sakralne i pałace. Z XX w. modernist. pałac sztuk pięknych i gmach sądów, domy mieszkalne w tzw. stylu kalifornijskim z poł. XX w. (np. Casa de Duhart 1946); budowle nowoczesne, m.in. kryty stadion w parku Cousíño, zespół budowli komisji ekon. ONZ dla krajów Ameryki Łac. (1960–66), politechnika (1962–65).
