Sałtykow-Szczedrin Michaił J., właśc. M.J. Sałtykow, pseud. N. Szczedrin, ur. 27 I 1826, Spas-Ugoł (gubernia twerska), zm. 10 V 1889, Petersburg,
ros. pisarz i publicysta.
Sałtykow-Szczedrin Michaił J.
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
We wczesnym okresie twórczości zbliżył się do pietraszewców (grupa inteligentów, m.in. M. Butaszewicz-Pietraszewski, F. Dostojewski), którym bliskie były koncepcje fr. socjalistów utopijnych; 1848–55 na zesłaniu; po powrocie wydał Szkice gubernialne (1856–57, wyd. pol. 1956), krytykujące biurokrację prowincjonalną; 1868–84 współredaktor mies. „Otieczestwiennyje zapiski”; w artykułach publicyst. i krytycznolit., recenzjach, cyklach szkiców (m.in. Piśma o prowincyi 1870), opowiadaniach społ.-obyczajowych, zwłaszcza w powieściach, zawierających satyr. i demaskatorski obraz stosunków społ., sięgał niemal do wszystkich dziedzin życia społeczeństwa ros. (m.in. Dzieje pewnego miasta 1869–70, wyd. pol. 1953, Państwo Gołowlewowie 1875–80, wyd. pol. pt. Judaszek t. 1–2 1926, nowy przekład 1950); także autor komedii satyr. (Śmierć Pazuchina 1857, wyd. pol. 1955), alegorycznych bajek społ.-polit. (wybór pol. Kukły i ludzie 1950) oraz psychol. powieści z elementami autobiogr. Poszechońskie dawne dzieje (1887–89, wyd. pol. 1957).
