rzeźnictwo,
rzemiosło zajmujące się ubojem zwierząt rzeźnych oraz tzw. obróbką poubojową, na ogół połączone ze sprzedażą mięsa.
rzeźnictwo
Encyklopedia PWN
Jeden z najczęściej uprawianych zawodów w miastach średniowiecznych, najwcześniej utworzyło własne cechy. W Polsce powstały one w XIII w. (m.in. Toruń, Kalisz), XV–XVII w. istniały we wszystkich większych i średniej wielkości miastach; oprócz rzeźników cechowych na targach działali rzeźnicy wiejscy oraz tzw. rzeźnicy uliczni, zajmujący się ubojem cudzego bydła; od XIV w. powstawały rzeźnie miejskie, pod nadzorem władz cechowych i miejskich, także rzeźnie prywatne. Osobno działali rzeźnicy żydowscy, przestrzegający rytualnych zasad uboju bydła. W XIX w. powstał przemysł mięsny, pojawiły się duże zakłady z rzeźniami, lecz liczba rzemieślniczych warsztatów rzeźniczych z własnymi jatkami lub sklepami nadal wzrastała. W 1935 działały w Polsce 244 zakłady przemysłowe zatrudniające powyżej 4 osób, 13,8 tysiąca mniejszych zakładów rzemieślniczych oraz 29,5 tysiąca rzeźniczych warsztatów; 1947 istniało 15,5 tysiąca rzeźniczych i wędliniarskich warsztatów rzemieślniczych, zatrudniających 31,9 tysiąca osób; od 1949 likwidowane, 1956 było ich tylko 263; 1988 działało 1208 zakładów rzemieślniczych (ok. 5 tysięcy zatrudnionych), lecz wówczas dominował już przemysł mięsny.
