Rudnicki Adolf, nazwisko pierwotne Hirschhorn, ur. 22 I 1909, Żabno k. Tarnowa, zm. 14 XI 1990, Warszawa,
pisarz i eseista;
Rudnicki Adolf
Encyklopedia PWN
uczestnik kampanii wrześniowej; 1940–41 we Lwowie, współpracował z pismem „Nowe Widnokręgi”; od 1942 działał w podziemnym życiu kult. w Warszawie, uczestnik powstania warsz.; współpracował z „Kuźnicą”; od 1971 przebywał okresowo w Paryżu; w cyklu Epoka pieców (tomy opowiadań Szekspir 1948, Ucieczka z Jasnej Polany 1949, wznowione w zbiorze Żywe i martwe morze 1952, wyd. rozszerzone 1955) przedstawił tragiczny los Żydów pol. podczas okupacji niem., łącząc patos z liryzmem, dokumentaryzm z poetyckością; w opowiadaniach i szkicach powieściowych, wyrastających z tradycji psychologizmu, poruszał m.in. temat miłości i jej destruktywnej roli w życiu człowieka (Szczury 1932, Niekochana 1937, ekranizacja 1965 — reż. J. Nasfeter, Pałeczka 1950, Krowa 1959, Wspólne zdjęcie 1967); w swych utworach, silnie nasyconych pierwiastkiem subiektywnym, Rudnicki podejmował też problematykę moralną oraz zagadnienia sztuki pisarskiej; wypowiadał się w gat. lit. pokrewnych przypowieści i alegorii, nawiązujących m.in. do wątków bibl., oraz w formach sylwicznych, łączących narrację lit. z dziennikiem, autobiografią, esejem; cykl szkiców i felietonów Niebieskie kartki (1956–67), zbiór miniatur lit. Noc będzie chłodna, niebo w purpurze (1977), szkice Sto lat temu umarł Dostojewski (wyd. poza cenzurą 1984), refleksyjne wspomnienia Krakowskie Przedmieście pełne deserów (1986), Teatr zawsze grany (1987) — historia Idy Kamińskiej i jej teatru.
