rewolucja chińska
 
Encyklopedia PWN
rewolucja chińska 1911,
powstanie przeciwko mandżurskiej dynastii Qing, wywołane przez Ligę Związkową;
pierwsze walki wybuchły X 1911 w Wuhanie; do grudnia spod panowania mandżurskiego wyzwoliło się 15 prowincji południowych i środkowych Chin; zebrani w Nankinie ich przedstawiciele wybrali przywódcę Ligi, Sun Yat-sena na prezydenta i 1 I 1912 proklamowali Republikę Chińską; do zwycięstwa rewolucji przyczyniło się przejście na stronę powstańców zausznika dynastii, Yuan Shikaia, naczelni dowódcy sił zbrojnych i premiera, który 12 II 1912 doprowadził do abdykacji cesarza Pu Yi; 15 II delegaci prowincji wybrali na prezydenta Yuan Shikaia, po uprzedniej rezygnacji Sun Yat-sena; Yuan Shikai przeniósł siedzibę rządu do Pekinu i rozpoczął zabiegi o uzyskanie władzy dyktatorskiej; VIII 1912 Sun Yat-sen założył Kuomintang; nowa partia, opowiadająca się za demokratyczną formą rządów, wygrała przeprowadzone na przełomie 1912 i 1913 wybory do parlamentu; VII 1913 doszło do walk między oddziałami zbrojnymi Kuomintangu a wojskami Yuan Shikaia (zw. niekiedy drugą rewolucją), które przed końcem roku zakończyły się zwycięstwem prezydenta; w listopadzie Kuomintang został zdelegalizowany, a w grudniu Sun Yat-sen wyemigrował do Japonii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia