renesans karoliński

renesans karoliński,

program kulturalny podjęty na przełomie VIII i IX w. przez Karola Wielkiego, mający na celu powrót do wzorców kultury antycznej;

był ściśle związany ze zmianami politycznymi w zachodniej części Europy; jego zadaniem było m.in. tworzenie i reformowanie szkolnictwa w trosce o podniesienie ogólnego stanu intelektualnego i moralnego w państwie Karola Wielkiego. Renesans karoliński w pewnej mierze był kontynuacją pracy misyjnej Augustyna z Canterbury i pracy naukowej Bedy Czcigodnego w Brytanii; stamtąd, z Yorku, przybył — zaproszony przez cesarza — Alkuin, który sprawował funkcję pierwszego „ministra oświaty” w państwie Franków. Za czasów jego działalności na dworze w Akwizgranie zebrało się grono najwybitniejszych wówczas uczonych, opracowano podręczniki i wprowadzono nauczanie siedmiu sztuk wyzwolonych w szkołach wyższych (utworzono szkołę pałacową i katedralną przy opactwie Św. Marcina w Tours, rozwinięto też ośrodki w Fuldzie, Ferrières i Fontenelle), zorganizowano sieć niższych szkół przyklasztornych. Pod kierunkiem Alkuina opracowano na nowo tekst łacińskiego przekładu Biblii (Wulgaty), który był w użyciu aż do Soboru Watykańskiego II. Dzieło Alkuina prowadzili uczniowie: Elinhard, Servatus Lupus, Paschasius Rathbert, Gottschalk i Hraban Maur.

Rycerze karolińscy, miniatura w manuskrypcie z IX w. — Universiteitbibliotheek, Lejda

Akwizgran, katedra (Niemcy)