ragtime
 
Encyklopedia PWN
ragtime
[rạ̈gtaım; ang.] Wymowa,
rodzaj synkopowanej muzyki fortepianowej, także specyficzny sposób gry i jeden z pierwszych stylów w muzyce jazzowej (poprzednik stylu dixieland);
powstał z połączenia elementów folkloru muz. zachodniej Afryki oraz muzyki eur.; odznacza się silnie synkopowaną melodią i regularnie akcentowanym basem w metrum 2/4 lub 4/4; za twórcę ragtime’u jako gat. uchodzi S. Joplin (także znakomity wykonawca swoich fortepianowych ragtime’ów), a za kolebkę kierunku — Saint Louis; w Nowym Orleanie ragtime uprawiali A. Jackson i J.R. Morton, a w Nowym Jorku — muzycy związani z kierunkiem Harlem-Jazz; w latach 20. XX w., w związku z rozwojem bluesa, popularność ragtime’u zmalała.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia