radźputowie
grupa rodów wielkich właścicieli ziemskich i stowarzyszonych z nimi kast wojowników zamieszkujących środkowe i północne Indie (gł. dawną Radźputanę);
[sanskr. rājaputra ‘królewski syn’],
radźputowie
Encyklopedia PWN
radźputowie uważają się (często niesłusznie) za potomków indoaryjskich wojowników; należą do warny kszatrijów; ob. różnią się między sobą pod względem statusu społ.; radźputowie zyskali znaczenie polit. w IX–X w.; księstwa radźpuckie były jedną z gł. przeszkód całkowitego opanowania Indii przez muzułmanów; po ugruntowaniu się władzy muzułm. (XI–XII w.) zachowali niezależność w twierdzach Radźputany, także środkowych Indii; 1568–69 mogolski ces. Akbar opanował twierdze Ćitor oraz Ranthambhor (wschodni Radźasthan) i narzucił swoją zwierzchność wszystkim księstwom radźpuckim (oprócz Mewaru); po upadku imperium Mogołów radźputowie zostali zdominowani przez Marathów; 1818 zwierzchność Brytyjczyków; 1947, po uzyskaniu przez Indie niepodległości księstwa radźpuckie zostały połączone w granicach stanu Radźasthan.
