radioastronomia
 
Encyklopedia PWN
radioastronomia
[łac.-gr.],
dziedzina współczesnych badań astrofizycznych zajmująca się odbiorem i analizą promieniowania radiowego ciał niebieskich.
Cechuje ją swoista technika obserwacyjna (radioteleskop). Prowadzone z Ziemi badania radioastronomiczne ograniczają się jedynie do fal o długości od 1,5 mm do ok. 10–20 m, w tym bowiem zakresie promieniowanie radiowe nie jest pochłaniane przez atmosferę i dociera do powierzchni Ziemi (tzw. radiowe okno atmosferyczne). Odrębną metodą stosowaną w radioastronomii są badania bliskich obiektów astronomicznych za pomocą odbitych od ich powierzchni fal radiowych, emitowanych z Ziemi. Do głównych osiągnięć radioastronomii należą: odkrycie licznych radioźródeł w Galaktyce i poza nią, wyznaczenie rozkładu wodoru międzygwiazdowego na podstawie obserwacji linii emisyjnej promieniowania elektromagnetycznego wodoru o długości fali 21 cm (tzw. linii 21 cm), odkrycie kwazarów, pulsarów i reliktowego promieniowania tła, odkrycie pierwszego pozasłonecznego układu planetarnego oraz podwójnego pulsara, odkrycie anizotropii reliktowego promieniowania tła.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia