puryzm
językozn. przesadna dbałość o czystość języka;
[łac. purus ‘czysty’],
puryzm
Encyklopedia PWN
tendencja z zakresu kultury języka; charakteryzuje się także nadmierną kontrolą przestrzegania prawideł gramatycznych; puryści stawiają sobie za gł. cel walkę z wpływami obcymi w języku, przede wszystkim leksykalnymi; przykłady p. były już znane w starożytności; tendencje purystyczne pojawiają się w sytuacji zagrożenia utraty świadomości nar., np. u Czechów i Węgrów w XIX w.; w Polsce nigdy nie rozwinęły się do tego stopnia; p. może mieć także podłoże nacjonalistyczne czy szowinistyczne, np. w Niemczech 1871–1945; wyróżnia się także p. tradycjonalistyczny, polegający na traktowaniu czystości języka jako wierności wobec tradycji językowej; troska o poprawność języka może niekiedy przybierać postać hiperpoprawności (niewłaściwego pojmowania norm językowych).
