przysłowioznawstwo,
praca nauk. prowadzona nad przysłowiami;
przysłowioznawstwo
Encyklopedia PWN
związana z działem leksykografii zw. paremiografią sprowadza się do gromadzenia przysłów i dostarczania ich jako zasobu źródłowego dziedzinie zw. paremiologią, zajmującej się pochodzeniem, sensem, porównywaniem przysłów występujących u różnych narodów. Pierwsze zbiory przysłów eur. powstały w średniowieczu, w Polsce — 1618 (zbiór S. Rysińskiego), monumentalny charakter miał słownik S. Adalberga (Księga przysłów polskich 1889–94); w XIX w. przysłowia ogłaszali folkloryści i etnografowie (O. Kolberg). Inicjatorami paremiologii byli: Erazm z Rotterdamu (Adagia 1515, kryt. zbiór przysłów gr. i łac.) i P. Manutius, w Polsce G. Knapiusz (Adagia Polonica 1632), a jego następcami m.in. K.W. Wójcicki (Przysłowia narodowe, z wyjaśnieniem źródła, początku oraz sposobu ich użycia 1830), J.S. Bystroń (Przysłowia polskie 1933, kryt. oprac. dzieła Adalberga), J. Krzyżanowski, najwybitniejszy współcz. paremiolog (Mądrej głowie dość dwie słowie 1958, wyd. 3 rozszerzone, t. 1–3 1975, Nowa księga przysłów... polskich, tzw. Nowy Adalberg, t. 1–4 1969–78).
