Polska A, B, C,
określenie 3 obszarów Polski w okresie międzywojennym, różniących się pod względem poziomu rozwoju ekonomicznego; w końcu lat 30. popularne w publicystyce;
Polska A, B, C
Encyklopedia PWN
Polska A, najbardziej uprzemysłowiona, obejmowała województwa: łódzkie, pomorskie, poznańskie, śląskie, warszawskie, większą część kieleckiego (bez powiatów południowo-wschodnich) i zachodnią część krakowskiego (1931 — 14,2 mln mieszkańców, w tym 1,6 mln czynnych zawodowo); Polska B, rolnicza z niewielkim przemysłem, obejmowała: województwo lubelskie, lwowskie, stanisławowskie, tarnopolskie, wschodnią część krakowskiego i południowo-wschodnią część kieleckiego (1931 — 10,8 mln mieszkańców, we wschodniej części Ukraińcy, w tym 0,5 mln czynnych zawodowo); Polska C, rolnicza — województwa północno-wschodnie i wschodnie: białostockie, nowogródzkie, poleskie, wileńskie i wołyńskie (1931 — 7,2 mln mieszkańców, na znacznym obszarze Białorusini i Ukraińcy, 0,3 mln czynnych zawodowo).
