Pigoń Stanisław, ur. 27 IX 1885, Kombornia k. Krosna, zm. 18 XII 1968, Kraków,
historyk literatury, edytor.
Pigoń Stanisław
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Od 1921 profesor uniwersytetu w Wilnie (1927–28 rektor), od 1931 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego; czł. PAU (od 1929), TNW (od 1951) i PAN (od 1952); 1939–40 więzień obozu hitl. w Sachsenhausen. Badacz romantyzmu i Młodej Polski, zajmował się gł. treścią ideowo-moralną utworów lit. i ich funkcją wychowawczą w życiu nar., oraz biografią wybitnych pisarzy (zwłaszcza A. Mickiewicza) i ich warsztatem twórczym. Ogłosił monografię „Pan Tadeusz”. Wzrost, wielkość i sława (1934) i Władysław Orkan (1958), liczne zbiory studiów i szkiców (Z epoki Mickiewicza 1922, Na wyżynach romantyzmu 1936, Wśród twórców 1947, W pracowni Aleksandra Fredry 1956, Drzewiej i wczoraj 1966); oprac. fundamentalne edycje Pism wszystkich A. Fredry (t. 1–13 1955–69), dzieł zebranych S. Żeromskiego i W. Orkana, wydania korespondencji (Mickiewicza, Z. Krasińskiego) i poszczególnych utworów (Pan Tadeusz 1925); wybitny znawca kultury lud., oprac. antologię i Zarys nowszej literatury ludowej (1946); publicystyka społ. (Do podstaw wychowania narodowego 1917), wspomnienia (Z Komborni w świat 1946, wyd. 4 poszerzone 1957, Z przędziwa pamięci 1968); 1955 otrzymał nagrodę państw. I stopnia.
