Piacenza
m. w północnych Włoszech, w regionie Emilia-Romania, nad rz. Pad, na południowy zachód od Mediolanu;
[pjaczẹnca],
Piacenza
Encyklopedia PWN
ośr. adm. prowincji Piacenza. Starożytna Placentia, zał. 218 p.n.e. przez Rzymian; rozwój pod rządami Viscontich i Sforzów z Mediolanu (1339–1512), następnie włączona do Państwa Kośc.; 1545 weszła w skład nowo utworzonego księstwa Parmy i dzieliła jego losy. Ośr. przemysłu spoż. (winiarski, mleczarski, cukrowniczy, przetwórstwo owocowo-warzywne) i chem. (m.in. włókna sztuczne), ponadto m.in. zakłady metal., cementownia; ośr. handlu produktami rolnymi; węzeł kol. i drogowy; port śródlądowy; ośr. turyst.; muzea; ruiny rzymskiego amfiteatru; rom.-got. katedra (XII–XIII w.); liczne kościoły: S. Antonino (XI–XII w.), S. Savino (XII w., fasada z 1721, w krypcie mozaiki z XII w.), S. Francesco (XIII w.); renes. (S. Sisto XV–XVI w., S. Sepolcro XV–XVI w., Madonna di Campagna XVI w.) i barok.; Palazzo del Comune (XIII w.), pałace renes.: Landi (XV w.) i Farnese (XVI w.), oraz z XVII–XVIII w.; Collegio Alberoni (1732) z kolekcją arrasów; 2 pomniki konne Farnesów (1620–26).
