Pan
mit. gr. arkadyjski bóg pasterzy, opiekun stad owiec i kóz;
[gr., ‘wszystek’ (gdyż uradował wszystkich bogów)],
Pan
Encyklopedia PWN
według jednej z wersji syn Hermesa i nimfy; wynalazca instrumentu muzycznego nazwanego imieniem Syrinks — ukochanej Pana (fletnia Pana); rozgniewany, krzykiem wzbudzał wśród ludzi i zwierząt lęk („strach paniczny”) i wywoływał popłoch („panikę”); w Rzymie z Panem utożsamiano Fauna; z mitów o Panie czerpała literatura starożytna (hymny: homerycki, orficki, epidauryjski) i nowożytna (Hymn of Pan P.B. Shelleya; dramaty, powieści), muzyka (J.S. Bach; opery) i sztuki plastyczne (reliefy, malowidła z Pompejów; P.P. Rubens, F. Jordaens, N. Poussin, A. Feuerbach, A. Böcklin, E. Burne-Jones; rzeźba — A. Rodin, P. Picasso).
