paleocen

paleocen

[gr.],

najstarsza epoka wczesnego trzeciorzędu (paleogenu), trwająca od ok. 65 do ok. 55 mln lat temu;

także jednostka chronostratygraficzna (oddział) obejmująca powstałe w tym czasie skały; w p. kończy się górotwórcza faza pirenejska orogenezy alpejskiej, powstały także przesmyki łączące kontynenty obu Ameryk (Przesmyk Panamski) oraz Azję i Amerykę Północną (przez Cieśn. Beringa), umożliwiające migracje fauny.