Otton I Wielki
 
Encyklopedia PWN
Otton I Wielki, z dynastii saskiej, ur. 23 XI 912, zm. 7 V 973, Memleben,
król niemiecki, cesarz.
Kalendarium
Urodził się 23 XI 912. Był synem króla Henryka I, ojcem Ottona II. W 929 wyznaczony przez ojca na następcę, po jego śmierci wybrany 7 VIII 936 przez możnych na cesarza.
Władza cesarza
Odwoływał się do tradycji frankijskich (elekcję połączoną po raz pierwszy z namaszczeniem olejami odbył w Akwizgranie, występując we frankijskich szatach i zasiadając na tronie Karola Wielkiego) jako wzoru silnej i jednolitej władzy; przez kilka lat tłumił bunty w gronie własnej rodziny, której ambicje łączyły się z odśrodkowymi dążeniami książąt i możnych. Otton Wielki uzyskał poparcie ze strony Kościoła. Jego władza (jako pomazańca) miała charakter sakralny. Tworzył system tzw. Kościoła państwowego (Reichskirche), wiążąc biskupstwa i opactwa z monarchią poprzez hojne nadania (z których wynikały obowiązki na rzecz władcy) oraz obsadzając je oddanymi sobie ludźmi. Wzmocnienie wewnętrzne państwa umożliwiło mu aktywną politykę zagraniczną; 951 Otton interweniował po raz pierwszy w Italii, gdzie został królem Longobardów i pojął za żonę Adelajdę, wdowę po poprzednim królu Lotarze; nie uzyskał jednak poparcia w Rzymie. W 953 stanął w obliczu buntu syna, Ludolfa, popartego przez wielu możnych, jednak zagrożenie nowymi najazdami węgierskimi skonsolidowało feudałów niemieckich przy królu; 10 VIII 955 nad rzeką Lech koło Augsburga Otton rozgromił Węgrów, w tym samym roku pokonał też Słowian nad Reknicą, co zapewniło bezpieczeństwo wschodnim granicom państwa, a także wzmocniło pozycję króla. Na wezwanie papieża Jana XII Otton Wielki podjął drugą interwencję w Italii, docierając do Rzymu, gdzie 2 II 962 został koronowany na cesarza; zatwierdził posiadłości papieskie, zapewnił sobie wpływ na wybór papieży (usunął intrygującego Jana XII).
Umocnienie państwa niemieckiego
Do Niemiec wrócił 965, ale wkrótce znów wyruszył za Alpy (966–72); zapewnił następstwo synowi, Ottonowi II, przeprowadzając za swojego życia jego wybór i koronację królewską (961), a następnie cesarską (967). Starał się uregulować stosunki z Bizancjum (opanował część posiadłości bizantyńskich w Italii, uzyskał uznanie swej godności cesarskiej). Mimo angażowania się w sprawy włoskie Otton nie zaniedbał swych planów wschodnich; ustanowieni na pograniczu margrabiowie dokonali podboju Słowian połabskich, 950 umocnił zwierzchnictwo nad Czechami, 965 pokonał Danię; nawiązał (zapewne 965) stosunki z Polską, której władca Mieszko I płacił trybut, ale zachował pozycję „przyjaciela” cesarza; na potrzeby misji wśród Słowian Otton założył 968 nowe arcybiskupstwo w Magdeburgu. Zmarł 7 V 973 w Memleben.
Panowanie Ottona Wielkiego wzmocniło wewnętrzną konsolidację państwa niemieckiego oraz dało początek trwałemu (do 1806) połączeniu godności cesarskiej z koroną niemiecką.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Otton I Wielki ofiarowuje Chrystusowi model katedry w Magdeburgu, plakietka fundacyjna, ok. 970 — skarbiec kościoła w Zeitenstettenfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Otton I Wielki, rycina na podstawie rzeźby cesarza z katedry w Magdeburgu fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Cesarz Otton I Wielki przyjmuje hołd Berengera II, księcia włoskiego, miniatura w Kronikach ottońskichfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia