ordalia
znany w starożytności, a rozpowszechniony we wczesnośredniow. procesie sądowym środek dowodowy, który miał wykazać niewinność pozwanego;
[łac. ordalium ‘sąd’],
sądy Boże,
ordalia
Encyklopedia PWN
stosowanie ordaliów opierało się na przeświadczeniu, że Bóg chroni niewinnego i przyczyni się do wykrycia winy; stosowano np. próby wody gorącej (poparzenie miało być dowodem winy), gorącego żelaza, pojedynki sądowe; ordalia były pierwotnie uznawane przez Kościół katol., 1215 zabroniono ich stosowania; w Polsce zanikły całkowicie na pocz. XIV w.
