Nowa Fundlandia i Labrador

Nowa Fundlandia i Labrador, ang. Newfoundland and Labrador, fr. Terre-Neuve-et-Labrador,

prow. we wschodniej Kanadzie, obejmująca wyspę Nowa Fundlandia oraz północno-wschodnią część płw. Labrador;

pow. 405,7 tys. km² (w tym wyspa Nowa Fundlandia 112,1 tys. km²); 498 tys. mieszk. (2009); stol. Saint John’s; powierzchnia wyżynna; klimat umiarkowany chłodny, mor., na północy subpolarny; na Labradorze rz. Hamilton i liczne jeziora polodowcowe (m.in. Melville); na wyspie bory szpilkowe, na półwyspie lasotundra i tundra; w gospodarce dominują przemysł i rybołówstwo; wydobycie gł. rud żelaza (Labrador) oraz ołowiu, cynku, miedzi, azbestu; przemysł drzewny, papierniczy (ośr.: Corner Brook — jeden z największych w świecie, Grand Falls), rybny, skórz., obuwniczy, metal., elektrotechniczny; połowy gł. dorszy (Ławica Nowofundlandzka); hodowla bydła, trzody chlewnej i drobiu; transport kol. i żegluga kabotażowa.

Historia.

Wyspa zamieszkana przez Indian, w XVI w. baza rybaków fr., ang. i portugalskich; w XVII w. stopniowo zasiedlana przez Anglików (przedmiot rywalizacji ang.-fr.), 1713 przyznana Wielkiej Brytanii; 1867 nie weszła w skład Dominium Kanady, mimo uczestnictwa w konferencjach w sprawie jego powołania; podczas II wojny światowej kanad. i amer. bazy wojenne; od 1949 prowincja Kanady.